نبض درد

همیشه وقتی از یه چیزی لذت می‌برم دوست ندارم تموم شه درست مثل غذای خوشمزه.

کتاب پدران غایب اثر گای کارنو که خیلی اتفاقی توسط گراک بهم معرفی شد انقدری برام جذاب بود که آروم آروم میخوندمش تموم نشه!

امروز تمومش کردم و شاید بتونم بگم زندگیم به قبل و بعد از این کتاب تبدیل شد. قطعا هزار بار برمیگردم به این کتاب انقدر که نکته و چیزای خفن واسه گفتن داشت. از کلی روانکاو و نویسنده و مفاهیمی که حتی به گوشمم نخورده بود حرف زد و الان دوست دارم تک تکشون رو بخونم.

پ.ن : برای اینکه از تب و تاب کتاب خوندن نیوفتم دوباره میرم سراغ سفرنامه های منصور ضابطیان :)

احتمالا خشم تو وجود هر انسانی بعد مثبتی هم داره که بهش توجه نمی کنیم. برعکس بزرگ ترین روانشناسای جهان با وجود تمام احترامی که براشون قائلم اما همچنان بنظرم تفاوتی بین زن و مرد وجود نداره!

پس مفهوم خشم رو از گای کارنو برای هر دو جنس زن و مرد قرض میگیرم و میگم باید از وجه مثبت خشم که سازنده تمام معنای زندگی میتونه باشه استفاده کنیم. این روزا دارم از خشم درونیم لذت میبرم فکر کنم.

پ.ن : تشنه کتاب شدم...

دوباره یکسال از عمرم گذشت و احتمالا الان ۲۷ سالمه.

تو یکسال گذشته شاید خیلی بیشتر از هر سالی تو خودم بودم که ثمره اش آشنا شدن با ابعاد جدیدی از خودم بوده و از اینکه الان میتونم با ناخودآگام یکمی ارتباط بگیرم و روی دردام دست بکشم حقیقتا خوشحالم.

و بزرگ ترین دستاورد سالی که گذشت رو اینجوری خلاصه میکنم:

قرار نیست همیشه هر مشکلی حل بشه. بعضی وقتا فقط کافیه ببینی که مشکل چیه تا مهربون تر بهش نگاه کنی و کمتر خودتو عذاب بدی!

پ.ن : آشنا شدن با کتاب پدران غایب شب قبل از تولدم هدیه جهان به من بود. در راسش هوش مصنوعی اینبار گراک