یکی از محشر ترین روزهایی که تو دانشگاه گذروندم همین دوشنبه ی هفته ی گذشته بود،یکی از بهترین استاد های مشاوره ی دانشگاه که استاد یوسفی نژاد باشه نمیدونم از قبل برنامه ریزی شده یا نه یه جلسه ی خودافشاگری بین بچه ها ی کلاس گذاشت و قرار شد چهار نفر از بچه ها خودافشاگری کنند و بقیه هم فقط تماشا کنن و نکات لازم رو درباره ی این گفت و گو یادداشت کنن.ابتدای بحث همه خیلی فاز روشنفکرانه برداشته بدیم و داشتیم خیلی جدی یادداشت برداری میکردیم ولی چند دقیقه بعدش کلِّ بیست و شیش نفر کلاس محوِ خودافشایی بچه ها شده بودیم و فقط لذت بود که در جلسه جریان داشت.اینجا بود که لذت واقعی مشاور بودن رو چشیدم.
بعدا درباره ی خود افشایی مطلب میزارم تا موضوع روشن تر بشه ولی در کل از اسمش میتونید بفهمید قضیه چی بوده.