اصولا چون خیلی وقته دارم اینجا برای خودم مینویسم، میتونم هر چند وقت یبار بیامو زندگیمو مرور کنم. دقیقا وقتایی که تو داغون ترین یا بهترین روزام بودم اومدم و اینجا یه اثری از خودم گذاشتم.
موقع مرور کردن نوشته هام، به خصوص اونایی که ثبت موقت شدن، اکثرا لبخند میزنم، چون انگار دارم خودمو از بیرون میبینم و هزار بار بیشتر خودمو میشناسم یا شاید چون کمک میکنه وجودمو تو این جهان حس کنم خوشحالم میکنه!
من انقدر به خودم عادت کردم که نمیتونم حتی یه اپسیلون وارد زندگی آدمای دیگه بشم یا بزارم کسی وارد زندگی و تنهاییم بشه.