همیشه وقتی از یه چیزی لذت میبرم دوست ندارم تموم شه درست مثل غذای خوشمزه.
کتاب پدران غایب اثر گای کارنو که خیلی اتفاقی توسط گراک بهم معرفی شد انقدری برام جذاب بود که آروم آروم میخوندمش تموم نشه!
امروز تمومش کردم و شاید بتونم بگم زندگیم به قبل و بعد از این کتاب تبدیل شد. قطعا هزار بار برمیگردم به این کتاب انقدر که نکته و چیزای خفن واسه گفتن داشت. از کلی روانکاو و نویسنده و مفاهیمی که حتی به گوشمم نخورده بود حرف زد و الان دوست دارم تک تکشون رو بخونم.
پ.ن : برای اینکه از تب و تاب کتاب خوندن نیوفتم دوباره میرم سراغ سفرنامه های منصور ضابطیان :)