نبض درد

همین یه ساعت پیش نشستم بعد از کلی کار کردن فیلم ببینم بعد از مدت ها و از بین فیلما تو مووی جوان عزیز رسیدم به فیلم The son.

به نظرم هر کسی که ازدواج کرده و قصد بچه دار شدن داره باید حتما این فیلم رو ببینه. چه بخوایم چه نخوایم این واقعیت وجود داره که ما شکل گرفته کودکی مون هستیم. هرچقدر این کودکی تمیز تر و سالم تر باشه بعد از ۱۸ سالگی یا بعد از فهمیدن درد زندگی، درد کمتری می کشیم چرا؟

چون فقط درد زندگی رو داری میکشی و زخمای کودکی وجود ندارن، پس قطعا کارت نسبتا از کسی که کودکی داغونی داشته راحت تره.

منظورم از کودکی تا ۱۷ یا ۱۸ سالگیه درواقع تا زمانی که هنوز معنا و تهی بودن چیزی رو درک نکردی.

دیالوگ جذاب فیلم : مامان از تحمل این همه درد خسته شدم!

دلم میخواد بدون هیچ خیالی پاشم برم زیر یه درخت بشینم و چند ساعت فقط به آسمون خیره بشم.

حسین حتی همین یه کوچولو تفریحم از خودت گرفتی حواست هست؟

آره حواسم هست خیلی هم هست ولی نمیشه. نمیدونم چرا ولی نمیشه. به چی فکر میکنم؟ نمیدونم. چرا کار میکنم؟ نمیدونم

میخوام بگذره؟ نمیدونم

میلیون ها بار نمیدونم در جواب سوالام از خودم دارم. هیچی واضح نیست. زندگیم مثل چشمام آستیکمات شده. همه چی تار و مبهمه. شاید فقط نگاه کردن به آسمون نجاتم بده!

الان وسط پروژه لندینگ موسیقی ام با تجربه جدیدی که مجبورم کار رو با تیلویند پیاده سازی کنم و چون اولین بارمه برام سخته!

مثل همه پروژه های دیگه استرس خوب تموم شدنش رو دارم و منتظرم فقط کامل بشه و کارفرما راضی باشه و منم یه لبخند شیرین بزنم.

هر کاری جدای هر چیزی استرس خودشو داره.

همین الان که نشستم کافه افشین و منتظرم قهوه آسیاب شده مو تحویل بگیرم، دارم به این فکر می‌کنم که آیا واقعا میتونم بگم من به خاطر پول کار نمی کنم یا نه؟!

سوال خودمه از خودم. اکثر وقتا فقط و فقط علاقه برام مطرحه اما از یه تایمی که میگذره کم کم که خسته میشم میگم باید بابتش پولی بگیرم که بتونم در ازای این خستگی مثلا یه تفریح کوچولو داشته باشم.

آره کل زندگی من الان همینه و بس!