همیشه بعد از دیدن سریالای خوب یه حس دژاوو طوری بهم دست میده که انگار دارم تو دنیای دیگه ای زندگی میکنم. یه دنیایی که خیلی ازش راضیم و باهاش حال میکنم. تهش یه بوی آزادی میده. یه حسی که با هیچ کلمه ای نمیشه توصیفش کرد. شاید همون حس امیدی که تو آهنگ برای شروین موج میزنه. از این خوشحال میشم که کلی آدم دارن معنای واقعی آزادی رو تو این جهان تجربه میکنن ک با خودم میگم شاید ما قربانی شدیم که یه سری آدم بتونن آزادی رو تجربه کنن. واقعا ما قربانی شدیم چون اگه درس عبرتایی مثل ما وجود نداشت هیچ وقت پیشرفتی برای مثلا سینمای جهان اتفاق نمیوفتاد. دلم به حال خودم میسوزه چون فقط دیدن فیلمایی که دارن آزادی انسانو ارزشمند نشون میدن منو از حس امید و ذوق دیوانه میکنه، چه برسه به تجربه کردنش!
تجربه کردن آزادی شیرینه وقتی در کنار کسایی که به زندگی کردن باهاشون عادت کردم باشه. همون قبیله ای که اریک بهش تعلق داشت. همون لیبلی که از بدو تولد روت میخوره.