هزار و یکی برای خودم بهونه آوردم که تو این دوماه عقب افتادن از هر نوع برنامم رو بندازم تقصیر محیط، در صورتی که مقصر همش خودم بودم و افکارم. اینکه بتونی خودتو در برابر آدمای مختلف که شدت شون کم و زیاد میشه کنترل کنی هنر نباید باشه. ولی واسه من مثل شق القمر کردنه. به خاطر همین پیشرفت واسه آدمایی مثل من زیادی از سرعت پیشرفت آدمای دیگه کند تره. حسرت میخوری ولی تهش میگی خب چیکارش کنم؟!