باید به شخصیت اجازه تغییر داد. پشت ابر آسیب و تروما و شخصیت شکل گرفته در کودکی موندن هیچ فایده ای نداره و قرار نیست هیچ مشکلی رو حل کنه باید به آسیب ها اونقدری بها بدی که فقط برات قابل شناخت باشن. وقتی بشناسیشون میتونی اتفاقای بدی که به واسطه اون آسیب برات پیش میاد رو کنترل کنی یا اگر نتونستی کنترل کنی دیگه بعدش عذاب وجدان یا احساس گناه نکنی که چرا من اینجوری ام یا بعد هزار بار دوباره انجامش دادم! شخصیتی که آماده تغییرات قشنگ باشه برای خودت البته، خیلی قراره تو رو به خودت نزدیک تر کنه و کمتر از دنیا گله مند باشی. اینکه میگم برای خودت معنیش اینه که تنها دلیل تغییر یه چیزی فقط و فقط خودت باشی و خودت. اصلا هیچ موجود دیگه ای قرار نیست تو رو اجبار به تغییر چیزی کنه. آدمای دیگه فقط میتونن الگو باشن.